Demotive Edeceksen Kapı Orada Canım

Şu an kafamı başka bir yere koymaya ihtiyacım var. Yazmayınca olmuyor dostlarım. Rahat altıncı yılına geçmiş olan blogum bana o kadar çok şey katmış ki yazmayınca sinir krizi geçirecek hale geliyorum. Yazmam gerekeceği zaman dalgınlaşıp, dağılıyorum. Ortamlardan uzaklaşıp içime kapanıyorum. Öyle de bir bağımlılık yapmış işte. Yazmayınca agresifleşiyorum. Neyse gelelim yazımıza.

Kafam çok karışık. Binlerce konuyu aynı anda düşünmeye çalışıyorum. Yakın arkadaşım dediğim insanlar sürekli motivasyonumu düşürüyor. Acı gerçekle yüzleştim artık. Onlar iş hayatına atıldıklarında ben hala okuyor olacağım. Bir senem uzadı. Bir buçuk seneye uzamaması için bu dönem benim için fazlasıyla önemli. Ama sürekli insanlar başka konuları söylüyor, saçma sapan yorumlar yapıyorlar.

Huzursuzum. Uyku düzenim yerle bir oldu. Rüyamda bile hala geçtiğim derslerin sınavlarına giriyorum. Ağlasam ağlayamıyorum ama korkuyorum. Çevremdeki arkadaşlarım o kadar rahatlar ki sinirden kendi saçımı yolasım geliyor. Hepsi rahat rahat tüm dersleri güzel notlarla verirken ben o dersleri şartlı bile olsa zor veriyorum. Kaldığım dersleri de vermek için kendimi paralıyorum. Annem sürekli sağlığımın daha önemli olduğunu söylüyor ama biliyorsunuz ki çevre etkisi denen bir şey var.

Okula başlarsın "Eee ne aldın bakalım?", "Aaa demek teşekkür bile alamadın." derler. "Hangi lise olacak bakalım." derler, sonra "Eee üniversite olmadı mı bu sene?" denir. Üniversiteye geçersiniz "Okul ne zaman bitiyor?" derler. Okul biter "İş yok mu?" derler. İşe başlarsınız "Eeee evlilik yok mu?" derler. Evlenince de "Bebek ne zaman?" derler. Bebek olur "İkinci bebek yapmayacak mısınız?" derler. Sorular bitmiyor ama cevap vermek yoruyor işte.

Özellikle yeme içmesi bir türlü bitmek bilmeyen sevgili halam sürekli annemlere laf ediyor. Ama laf kendi oğluna geldi mi "Hiçbir şey sorulmayacak bize ve oğlumuza." diyor. Psikolojisi bozuluyormuş beyefendinin. 

Okulu uzattığımda yurtta kalma imkanım olmayacak. Yeni bir kalacak yurt bulmalıyım. Yeni bir ortama girmek artık çok zor geliyor. İnsanları tanımak istemiyorum. Hele onların beni tanımasını hiç istemiyorum. İnsanlardan bıkmak denen bir hastalık varsa o hastalığa kapıldığım kesin. Bazen kendimi bir odaya kapatıp oradan hiç çıkmamak istiyorum. Sürekli çevremde insanlar var. İnsan demek ses demek. Düşüncelerimi etkilemeye çalışan o kadar çok arkadaşım var ki artık bu dayanılmaz bir hal aldı. Gerçekten "Hepsi sussa da bir rahatlasam." dediğim pek çok an oluyor.

Şifremi hatırladıktan sonra bu yazıyı tamamladım. O yüzden benim pek içime sinmedi. Çünkü o anki duygularla yazdığım için yazıyı o an bitirmek istiyorum. Çünkü o andan sonra bir daha o duyguyu bulamıyorum. Ve buraya yazınca bir şeyleri içimden attığım için günlük hayatımda daha mutlu ve enerjik oluyorum. Aslında gerçekten buradaki ruh halimle gerçek hayattaki ruh halim arasında uçurum var. İnanamazsınız ama bu böyle. Yani beni maillerinizde sürekli "Bir doktora mı görünsen acaba?" ya da "İlaç kullanmalısın." diye yazarak rahatsız etmezseniz çok sevinirim. O cümleleriniz beni geriyor ve kendi ruh sağlığımdan şüpheye düşürüyor. Yapmayın ben böyle iyiyim.

Öpüldünüz.

Yorumlar

  1. arkadaşlarım kendi paralarıyla aldıkları arabaya binerken ben hala okuyordum. +1 varmış sende , bende +6 . yani beterin beteri var. üzme kendini diyeceğim ama insan üzüyor be. kendimden biliyorum :(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ay biz resmen aynıyız. Şimdi bunlara üzülünür mü sevinilir mi bilemedim. :(

      Sil
  2. Mezun olduktan sonra "keşke uzatsaymışım" falan demiştim. Okurken biraz sancılı oluyor da bitirince o acıları, sancıları bile özlüyorsun.
    Zordur muhtemelen, hatta söyleyen kolayca söyler de içinde bulunana gerçekten zordur ama yine de sakinleşip, etraftaki seslerden kendinizi soyutlayıp önünüzdekine odaklamayı deneyin. işe yarayacaktır.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ah işte o herkesten uzaklaşmayı başarırsam benden mutlusu olmayacak. :(

      Sil
  3. Hahah doktora mı görünmeliymişsin?? Çok güldüm Spotty insanların kendi hayatlarındaki eksikliklere odaklanmak yerine başkalarının hayatlarına karışmaları ne kadar ilginç. Ama sen gördüğüm en güçlü insanlardan birisin. Söylemek istedim. Yazıları kaldığım yerden okumaya başladığım için anca yorum yazabiliyorum :D sorry en kısa sürede güncele geleceğim. :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

"Bloguma beklerim." tarzı yorumları onaylamıyorum. Burası bir reklam panosu değil. Siz beni takibe aldığınızda ben zaten blogunuza geleceğim. Özel istekte bulunmanıza gerek yok. Eğer "illa reklam yapacağım" diyorsanız mail yoluyla ulaşın.

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hala Spot Işığımı Arıyorum (Spotty's Version)

Senin Sevdiğin mi, Seni Seven mi?

8 Sene Olsun 80 Sene